dipnot

sadece oku.

benim için önemli olan bu.

cevap yazmak ya da bir şeyler söylemek zorunda değilsin

okurken tarih sıralamasına dikkat et, ilk kayıttan başla mümkünse.

ha birde kendine iyi davran, sersemlik yapma.

ciao bello ;)

bilinmeyen renklere doğru

Cennette ki hiç bilinmeyen renkler gibi...

Denizin köpürdüğü yerlerin sessizliğinde gizli gibi ''hayat''...

Ne sessizliği sessiz ne de gürültüsü gürültülü..

Kim derviş olmuş da ünvanına seyyahlık nakışlanmış. Düşüncelerin kıvrımlarında kıvrana dursun hisler..

Birisi var hiç durmadan hayaller üreten, isteyemeyeceği şeyleri isteyip duran biri...

Bir saniye değil, bir salise uzaklıkta ki elini uzanıp tutuversin...

Giden geri gelir, ölen çok şey verir...

Bazen üstüne geceyi örtmek istersin, titrediğin o soğuk ayazın ortasında, yapayalnız kaldığında...

Ben; şimdi güzel ve hafif utangaç bir şekilde yola çıkmak için adım atıyorum. Sana hafif bir tebessümle diyorum ki, cennette ki hiç bilinmeyen renklere gidiyorum.

Arda-2006

                             (Bu notun bir çerçeve içinde, her yerde, her zaman, hep benimlesin )

masallar nasıl başlar

Ne zaman Nisan gelse ve ben ne zaman bahar güneşini yüzümde hissetsem kaybolduğumu düşünürüm. Gitmek istediğim ama gidemediğim yer arasına kilometreler değil yıllar girer. 'Bilinmeyen renklere doğru' gitmek gelir içimden.

Arda'yı üniversite ikide tanıdım, diğer yazıda bahsettiğim güneşin tutulduğu o gün..
Farkındalığının farkında olan insanlara zaafım olmuştur her zaman, O da öyleydi, hatta hayal ettiğimin ötesinde. İlk gün anlamıştım bunu..Aradığında şaşırdım ama daha çok beklenmedik bir an'da, telefonun diğer ucunda olmasından heyecanlandım sesini duyduğumda. Sanki uzun yıllardır bir yerlerde olduğunu bildiğim ama tanımadığım biriydi Arda, mesafeliydi, fazla konuşmazdı, aradığında da gereksiz bütün kelimeleri atarak başladı sohbete ve öyle de devam etti günler boyu.

Bana karşı hissettiklerini biliyor olsam da yirmi yaşında doğal biçimde gelişen absürd tepkiler verebilme yeteneğine bende sahiptim elbette. Telefon kullanmayı sevmediği için beni aramamasını bin farklı düşünceyle harmanlar, beni önemsemediği hissine kapılırdım sık sık. Birbirini bir kez görmüş, ayaküstü aşık olmuş iki yabancıydık sadece.

Bir süre sonra görüşmeye karar verdik..

Uyandığımda saat on ikiye geliyordu ve geç kalmıştım. Üzerime levis'in o dönem moda boru paça kot pantolonumu, beyaz atletimi ve onun üzerine de siyah bodymi geçirir geçirmez, havuç rengi sırt çantamla koşarak çıktım odadan. Şimdi hatırlıyorum da reklam panosu gibiydi kıyafetlerim.
Arda sahil kesiminde, yazlık bir ilçede yaşıyordu, yaşadığım şehre neredeyse üç saat mesafedeydi ve ben daha bilet almamıştım. Neyse ki yarım saat sonrasına bilet bulabildim. Önce şehir merkezine oradan minibüsle ilçeye gitmem gerekliymiş. Daha önce gitmediğim yerlere giderken çevreyi izlemekten büyük keyif alırım ama o gün her yeri belleğime kazımak ister gibiydim,ve kazıdım da.

Bahardı, aylardan Nisan..Her yer yemyeşil, ağaçlarda pembe-beyaz çiçekler, güneş mükemmel sıcaklıkta,minibüsün camından sızıp ellerimi ısıtıyordu.Yaklaşık bir saat süren yolculuğun ardından girdik adaya, şoför nerede ineceğimi sorduğunda merkezde dedim düşünmeden, her yerin bir merkezi olmasa kaybolmak işten değil. Arda'yı arayıp indiğimi ve xpaşa meydanında olduğumu söyledikten sonra orada ki banklardan birine oturup bacaklarımı huzursuzca sallayarak beklemeye başladım. Neredeyse yarım saat geçtiği halde gelmeyince onlarca sebepten dolayı endişelenip aradım tekrar, bilmiyormuş, bulamamış meydanı. Bir süre sonra uzaktan geldiğini gördüm, kalabalıkta beni henüz seçemediği için uzun uzun inceledim hatta. Haki rengi, kapüşonlu, eskimiş bir sweat, içine siyah, bisiklet yaka bir sweat daha, altına da wrangler'in kahverengi keten pantolonunu giymişti. Ayakkabılarını hatırlayamıyorum hala. Kalbimin o kadar hızlı çarpabilme yeteneğini ilk orada keşfettim. O an hayatımın en güzel anı olarak kalacak.

Tavırları çekingen hatta biraz soğuk bile denebilirdi. Elini uzatmasını beklerken, eğildi yanağımdan öptü usulca, gülümsedim, 'merhaba' dedim, ilk kez yüzüne bu kadar yakındım. Şimdiye kadar gördüğüm en güzel gözlere sahipti. Kahverengi göz bebekleri sisli bir perdenin ardındaymış gibi bakıyordu, hüzünlü, kırılgan, güldüğünde en derinde parıltılar görebileceğiniz..Açık kumraldı, sakalları biraz uzun ve dalgalıydı, dudakları bir erkeğe göre oldukça güzel, kassız ve boyu uzun olmasına rağmen kanbur dururdu.
Acıktığından ya da o an başka bir şey düşünemediğinden 'yemek yiyelim mi' diye sordu. Getirilen sandviçlerin yarısına kadar yiyemedim, lokmalar boğazımdan geçerken bir elma büyüklüğüne geliyordu sanki, bir de ben heyecanlandığımda ellerimin titremesine engel olamam, konuşamam pek, kelimeler birbirine girer. Nedense o da yemedi, paketin içine geri koydu kalanını, çıkışta sokakta ki kedilere dağıttı.

Elleri, ellerinin her hareketi, konuşması, gülmesi, gözlerimin taa içine bakarak konuşmaması...tanıştığım insanların istemsiz de olsa ellerine bakarım hep, bütün kişiliğini ellerinde taşırmış gibi gelir, yaşlıların elleri tuhaftır mesela, günah vardır o ellerde, acı çizgi aralarında gizlenmiştir, sırlarımızı onlar bilir sadece..Arda'nın elleri zarifti, yazdığı yazıları, yaptığı resimleri ya da çaldığı enstrümanları ve daha bir çoğunu görebilirdin baktığında..
Deniz kenarından yürüyerek eskiden ada şeklinde olan ama sonradan karaya birleştirilen kaleye doğru giderken neredeyse konuşmadık hiç. Konuşmayı sevmezdi, bende neden konuşmadığını sormazdım, rahatsız etmeyen bir sessizliği vardı. Uzun cümleler kurmadan anlatırdı her şeyi, benim daldan dala atlayıp anlattığım her şeyi tebessümle dinlerdi sadece. Fotoğrafçılığa ondan daha meraklıydım ama O yıllardır yaptığı sıradan bir uğraşı gibi fotoğraf makinasını eline aldı ve harika kareler fotoğrafladı. Doğal bir yeteneği vardı sanki her şeyi iyi yapabilmek için. ..

Akşamüstü evine gitmek için minibüse bindik. Otelde kalabileceğimi söylesem de  'Babam balık alacaktı, hazırlamıştır, bekler bizi' diye emri vaki denmeyecek ama ısrar da sayılmayacak bir biçimde söyleyince, reddetmedim. Evleri klasik triplex yazlıklardandı , orada yaşıyorlarmış uzun zamandır, annesinin hastalığından sonra taşınmışlar sanırım.
Evin girişi amerikan mutfak tarzında olan salona açılıyordu, babası dediği gibi sofrayı hazırlamış, balıkları kızartmıştı çoktan. Elini uzattı ama öpmem için değil, bende elimi uzattım tokalaştık. Nasılsın, nerdensin filan diye usülen birkaç soru sorup gitti. Memnuniyetsiz değildi ama herhangi bir his de yoktu yüzünde. Sordum Arda'ya annen yok mu diye, hasta olduğunu biliyordum ama durumun iç yüzünü anlatmamıştı hiç, bende sormamıştım. Komşuda mı dedi, teyzemde mi dedi tam bilmiyorum, kısaca yoktu evde..Masaya geçtik, balıkları servis etti, birkaç tane de marketten alınan hazır yemek vardı,söylediğine göre benim için sabah alışverişe çıkmış.
Sohbet ederek bitirdik yemeği, balık yemekle aram olmadığından o temizledi kılçıkları.
Babası salona oturmuş tv izliyor, bizde gittik oturduk, ne konuştu ne anlattı hatırlamıyorum. Zaten Arda'da yukarı çıkalım der demez sıvıştık salondan. İkinci kat karanlıktı, karşılıklı odalar vardı ama seçilmiyordu içerisi. Arda'nın odası üçüncü kattaydı, ablasının odasıyla karşılıklıymış odaları ama ablası evde olmadığı için boştu Onun ki.

Beyaz boyalı solda ki kapıyı işaret etti girmem için. Çatı katı olduğundan odanın iki duvarı yatıktı, pencereleri küçük, az ışık alan bir oda. Duvarların yarısını kaplayan garip şekilli, girintili çıkıntılı desenleri duvar kağıdı sandım önce, dokununca kabartmalı olduğunu anladım. Kendi yapmış meğer, alçıyla çizmiş desenleri sonra da koyu kahveye boyamış. Bilgisayar masası, kıyafet dolabı birde tek kişilik yatağı vardı sadece, gitarı ve amfisi de bir köşede duruyordu. Masanın üzerinde ki post-it ilişti gözüme ve en üstteki yazı..'O gelecek, unutma' yazmış. Güldü, 'unutkanım, gerçekten unuturum herşeyi' dedi, güldüm geçtim bende.
Deniz kenarına dolaşmaya indik sonra, fotoğraf çektik, akşam oldu, o zamanlar alkol-sigara kullanmadığımdan O'na eşlik etmedim birasını içerken..bilgisayarla uğraştı, bir şeyler anlattı, güldü, güldürdü..güldük. ..

Gece oldu , 'sen burada yat ben ablamın yatağına giderim' dedi. Normalde başka yerde uyurken temiz nevresim olmazsa rahat hissetmem. Uzandım yatağa, geldi sonra, tedirgin bir halde kıyafetleriyle uzandı yanıma.
Çatı katının üçgen penceresinden sokak lambasının kızıl-kırmızı ışığı üzerimize düşüyordu, en tepede dolunay. Göğsüme koydu başını, konuşmadan ay'ı seyretti bir süre, sonra bir damla gözyaşı yanağından süzüldü, tenime değdi.
-bu gözyaşının teninde kaybolduğu gibi kaybolacağım bende, bugün yaşadığımız, bugün gördüğün her şeyi unut, buradan giderken beni tanıdığını bile unut, hiç yaşanmamış say, bir rüya gördüğünü düşün
-neden
-seni seviyorum, aşık oldum sana ama olmaz, yapamam peri kızı, ben böyle biriyim
-...
İnsanların düşüncelerini ve hislerini okuyabilirim kolaylıkla, O'nun hislerinden emindim sadece, bu söylediklerinin yan yana gelmiş sözcükler kadar manasız olduğunu ikimiz de biliyorduk. Hissettikleri, diğer insanlardan biri gibi olabileceğini, onun da yaşayabileceğini gösterdiği için reddediyordu belki de.. Dünya ve düşünceleri arasında köprü kurmakta yeteneksizdi hayatta, bütün haline getiremez, ikisinin arasında kaybolurdu bazen.
Sonra o yumuşak, gül rengi dudaklarıyla öptü dudaklarımı, ilk kez bu kadar yakındık, yanyanaydık.
Sarıldı bana sıkıca, saçlarımı koklayarak uykuya daldı. Yaşadıklarım yabancıydı bana, hissettiklerim gibi.

Sabah uyandırmadı beni, uyandığımda odada yoktu zaten, kahvaltı hazırlamaya inmiş. Kahvaltıdan sonra evlerinin alt tarafında ki sahile indik, balık tutmak için oltaları almış yanına. Attık oltaları, saatlerce bekledik, fotoğraf çektik, az çok kendinden bahsetti, saatlerce durduk orada..Film almaya gittik çarşıya, dondurma yedik, daha çok güldük, daha çok konuştuk..elimi tuttu ellerinin içinde..Ertesi gün gideceğim için daha sıkı sarıldı, daha güzel uyuduk sarılarak..

Annesi görünmedi hiç. Beyin kanaması geçirmiş, felçliymiş uzun zamandır, topluma olan öfkesi bu yüzdendi sanırım, hastaneler dolu olduğundan kabul etmedikleri için felçli kaldığını anlatmıştı çok sonra. Kimsenin onarmasına izin vermeyeceği yaraları vardı, insanların çoğuna karşı bir öfke gizliydi içinde, hayattan, hayata bağlanmasını sağlayan her şeyden uzak kalmaktı tüm isteği.
Normalde o gün dönmem gerekliydi, part time çocuk bakıyordum ve saat üçte orada olmalıydım. Eşyalarımı toplarken eğildi kulağıma fısıldayarak 'bir gece daha kal, gitme' dedi..
Arayıp gelemeyeceğimi söyledim bin bahane bularak, ellerini elimde hissedebilmek için bir ömür gitmeyebilirdim oysa. Düşünüyorum da o gün evlen benimle deseydi hiç düşünmeden tamam derdim.
Daha güzel, daha keyifli bir gün geçirdik..Dinlediği müzikleri çok beğenmiştim, bir daha ki görüşmemizde bana bir cd hazırlayacağını söyledi, fotoğrafları bilgisayarına yükledik, beni sürekli girdiği forum sitesine üye yaptı, yazılarını gösterdi..Parfümüm çok hoşuna gitmişti, O'na hediye ettim giderken.

Ertesi gün öğleye doğru yola çıkmam gerekliydi, babasıyla vedalaştık, evde bir hayalet gibi olsa da varlığı sevmişti beni, yine gel dedi hatta.
Yalnız giderim, ilçe otogarında vedalaşırız diye düşünürken 'bende geliyorum, biraz daha göreyim seni' dedi birden, oturdu yanıma. Ben daha çok susuyor, o daha çok anlatıyordu artık.
Şehire gelince bileti bir saat sonraya aldık, lisenin bitimine kadar şehirde yaşadığı için bana göstermek istediği yerler varmış. Birkaç kişiyle karşılaştı, konuştu, bana bir şeyler anlattı geçmişine dair..
Vakit gelince bindim otobüse, Arda geldi, eğilip öptü dudaklarımdan, seviyorum seni dedi ve gitti.
Beni bekleyen dersler, bakmam gereken çocuklar, paçalarıma yapışan gerekli gereksiz bir sürü zırvalığa doğru yola çıktım. Ardımdan el sallamadı, bekledi orada, uzaklaştı giderek ve kayboldu. ..

Özel biriydi, özenle yaratılmıştı, romanlarda ki karakterlerden biri gibi..Ben kırılgan yapısını Werther'e benzetirdim, aşka olan sadakatini Felix'e.

 ruh halleri : yavuz çetin - benimle uçmak ister misin

ikibinaltı yılının mart ayının yirmidokuzuncu gününde

enlemi 37 46

boylamı 29 06

tutulma saati 13 : 54 : 39 

güneş tutulmuştu

bilmem hatırlar mısın?

ben hatırlıyorum

güneşin o yıl, o ay, o gün, o saatte tutulduğunu biliyorum

herhangi bir anda değil, o gün orada olmak, benim kaderimdi

o an orada olman tesadüf değildi

o an Ay, Dünya ile Güneşin arasına girip güneşi görünmez kılarken
sende hayatla benim arama girdin
ışığın hiç bitmeyen esareti
mutlak karanlık!

güneş yüzyıllardır yaptığı ayinini bozmuş ve ilk kez aşk için tutulmuştu

biliyordum!

                                 ruh halleri : massive attack- angel 

bir kadın bir adamı sever..

güneşi, yıldızları, okyanusları, ağaçları, insanları çevreleyen bir tabaka gibi
senden sonra her şey sis kapladı
 ben duruyorum, hayat gidiyor.

bir kadın bir adam..

kadın bir adamı sevdi (çok sevdi),
 adam da kadını (belki daha çok, belki daha az)
günler günleri
aylar ayları kovaladı.

''baharımız çok güzeldi
ama artık yaz da bitti
sonbaharı kaçırdık
ve artık kış kapıda''

adamın gözlerinde hep hüzün,
 gözlerinde karakalemle çizilmiş kadının resmi

kadın O'nu her gördüğünde fısıldadı kendine 'hala seviyor'

bir gün adam söz verdi kadına..dünyanın en güzel cümlesi döküldü dudaklarından

'bekle, senin şehrine taşınacağım,ev bulurum, iş bulurum, hiç ayrılmayız'

önce gitmeliyim
hatalarımı düzeltmeliyim!

bir tren garı..

adamın biletini aldı kadın
kulağını tırmalayan trenin düdüğünü duydu,
 sıkıca sarıldı adama.

adam 'gitme de, gitme dersen gitmem dedi'..
kadın biliyordu gitme dediğinde onu kaybedeceğini

demedi..

'üzülme sakın..üç gün sonra yanındayım' dedi adam,
sıkıca sarıldı,
 öptü kadının gece rengi saçlarını.

kadın hiçbirşey söylemedi

kokladı boynunu..
paltosunun yakasını kaldırdı adamın,
 'üşüme' dedi.

öyle güzel bakıyordu adam, öyle güzeldi ki..

hoşçakal dedi,
 indi trenden kadın.

 paltosunun şapkasını giydi sakince,
dışarıda yağan yağmurla karıştı gözyaşları

hiç bakmadı ardına.

adam bakıyor muydu arkasından,
hiç bilmedi kadın.

günler geçti,
geçmek bilmedi.

kadın her zil sesine koştu,
gelmeyeceğini bildiği halde.

adam bir kaç mesaj attı,
erteledi.

gelmedi adam

onaltı gün sonra gördü kadın,
 diğer kadınla olan fotoğrafını.
biliyordu,
özellikle görmesi için koymuştu oraya.

neden diye sormadı hiç

aramadı,
sustu.

yirmidört gün sonra,
 adam aradı

'yarın tren garına gelir misin'

gelemem dedi kadın,
 yolu biliyorsun.

adam geldi.

- herşey kendi rengine döndü, dünya döndü, hayat nefes aldı -

 hoşgeldin dedi kadın

baktığı adam sevdiği adam değildi artık.

kadın O'na aldığı fotoğraf makinasını verdi
git dedi,
 şimdi gidebilirsin.

adam şaşırdı,
 nasıl?

artık 'seni seviyor olmam seni ilgilendirmiyor' dedi kadın

adam kızdı,
birşeyler geveledi.
arada ararım yine, konuşuruz,
olmaz mı? diye sordu kadına
-farketmez.

diğer kadının ördüğü şapkayı takmıştı
'nasıl, yakışmış mı?'

beni yolcu eder misin diye sordu adam
biletini aldılar birlikte
'hoşça kal' dedi kadın adama
adamın 'görüşmek üzere' dediğini duymadan uzaklaştı hızlı adımlarla
yine bakmadı ardına.

bir kez daha aradı adam
kadın sustu
o adam değildi sevdiği

bir daha duymadılar seslerini!

körebe

suskunluğum sarhoşluğumdur benim
yalnızlığım, yalın ayak çocukluğum
toprak kokulu düşlerde gizledim
söylemedim saklandığım yeri
ebemi!
hafifmeşrep uçurtmalarım vardı
salınırdı yüreğimin gökpembe denizinde
o yana, bu yağmura
anlatmak, aldatmak kendimi
ihanet bir yanıma
gözlerim bağsız körebe oynamak gibi
yok, mızıkçı değilim ben!
zaman ki peşimden gelen gönül kırığım
kırgınım
aldı getirdi beni
ne vardı bitirseydim
kumdan kalemi..

12-12-07

suç ortağı

yapımı yıllar önce durdurulmuş bir inşaatım ben..üzerimde ki ahşap, çivileri paslanmış ve bekler batıp kanatmaya tetenozdan öldürmek üzere..

yavaş yavaş, işleyerek ölümü tenime..

küflü tekel tütünü gibi ömrüm, çektikçe içimi yakıp geçiyor, inceden bir sızıyla...oysa toprak bir damda almak istemiştim ilk nefesimi; nefesimi verdiğimde toprağa çıkmak için...
yanarak öleceğim sanki, bu sızı kül edecek beni...yüreğim sanki demircinin körüğü..Her değdiğinde buz gibi suya, çıkan ses savurur küllerimi ölümün eteklerine..
su da gördüm hayalini, iğne battı kazara elime..kırılmış, bir parçası içine kaçmış ölü hücrelerimin..dolanarak fütursuzca kanatıyor içimi, dönemeyince kıvrımlardan delip geçiyor bir diğer organa..takılır kalır mı bilmem düşlerime beş kala...
  kelimelerle oynamayı sevdim hep, bazen harfler boğazıma takıldı, bazen devrildiler cümlelerinden..bazen harflerini düşürerek yok olup anlam değiştirdiler..virgüllerle büklüm büklüm oldular, ünlemlerle şaşırttılar kelimelerimi..'canlıydılar'..soru işaretleriyse hayatın anlamını açıklayacakları yerde anlamsız kıldılar dar sokaklı kelimelerimi...
bazen bir cümlecik ömrümü yedi...hepsi benimdi benden çıkana kadar...dilim suç ortağıydı!

ruh halleri : mazhar alanson - ah bu ben